Ο Αλέγκρι δεν μου γέμισε ποτέ το μάτι αλλά του βγάζω το καπέλο

Τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω από κοντά σε μια συνέντευξη Τύπου και να τον περιεργαστώ ως τύπο. Γιατί καταλαβαίνεις κάποιον ακόμη και από τις κινήσεις του, την συμπεριφορά του, το στυλ του.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Δεν μπορώ να πω ότι μου γέμισε το μάτι. Τα κριτήρια είναι προσωπικά θα πει κάποιος και έχει δίκιο. Πάντως δεν με είχε κερδίσει με την προσωπικότητά του.

Με την έλευσή του στην Γιουβέντους, δεν περίμενα πως θα έχει τόσο πετυχημένη πορεία. Νταμπλ και τελικό Champions League; Δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Μετά τις αλλαγές στη φετινή ομάδα, δεν ήμουν σίγουρος πως θα κατακτούσε και το Σούπερ Καπ. Μπορούσε να το κάνει, αλλά κάπου υπήρχε και η στραβή. Με περισσότερα ποσοστά από κάθε άλλη φορά.

Γενικά ο αλενατόρε Μαξ δεν με έχει κερδίσει ακόμη και σήμερα, παρά την πάρα μα πάρα πολύ καλή πορεία του στην Γιούβε. Του βγάζω το καπέλο όμως γιατί δείχνει πως το έχει. Η χημεία του ταίριαξε με τον σύλλογο και καταφέρνει να φέρνει αποτελέσματα.

Δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου αλλά είναι και ένας αδικημένος. Ακόμη και από εμάς τους ίδιους. Και πρώτα απ’ όλα από μένα. Ακόμη και τώρα που πληκτρολογώ, δεν χαίρομαι τόσο που τον έχω προπονητή της ομάδας μου. Ίσως να μην ταιριάζει στην δικιά μου ιδιοσυγκρασία. Ξέρω πως τον αδικώ όμως.

Και όμως, αυτός ο προπονητής έχει φέρει τρεις κατακτήσεις (ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και ένα  Σούπερ Καπ). Και μάλιστα είχε να συγκριθεί με τον Αντόνιο Κόντε που του παρέδωσε μια επιτυχημένη ομάδα αλλά και να δεχτεί με κάθε ευκαιρία κριτική από τον Τύπο.

Ο Αλέγκρι δουλεύει με τα εργαλεία που του προσφέρει η διοίκηση. Δεν είναι αυτός που καθορίζει το μπάτζετ και τους μισθούς, δεν του φέρνουν ό,τι ζητάει. Δουλεύει μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που κάνει το έργο του ακόμη πιο δύσκολο.

Του βγάζω το καπέλο δύο φορές τότε. Γιατί όχι μόνο γνωρίζει και ο ίδιος τις δυσκολίες αλλά προσπαθεί να τις ξεπεράσει. Χθες δήλωσε πως «δουλεύουμε για την Γιουβέντους του μέλλοντος». Ξέρετε κάτι; Τον πιστεύω. Θέλει και ο ίδιος να ξεπεράσει τον εαυτό του και η ομάδα του δίνει μια μοναδική ευκαιρία. Να φτιάξει το όνομά του και να ανέβει επίπεδο.

Τέτοιοι άνθρωποι, ακόμη και να δεν μας γεμίζουν το μάτι αρχικά, μπορεί να μας κερδίσουν στο τέλος. Ο Αλέγκρι δεν μας κοροϊδεύει. Δουλεύει χωρίς πολλά λόγια για την ομάδα και τον εαυτό του. Όσο πετυχαίνει, θα είναι στην ομάδα. Και αφού θα είναι στην ομάδα, σημαίνει πως θα φέρνει τίτλους και επιτυχίες. Αυτό δεν θέλουμε από έναν προπονητή;